Literatura Filozoficzna

Αντρέας Τέντσαρ

Πόζναν, 28.06.1989

«Ο ΓΕΡΟΣ ΠΛΑΤΩΝ»

Όπως ο Αγιότατος σίγουρα θα ξέρει, δεν σπούδασα τον Πλάτωνα. Το γενικό περίγραμμα της φιλοσοφίας του μού το περιγράψανε περίπου το 1970, ίσως το 1971 στον πρώτο χρόνο στη σχολή Χημείας στο Πολυτεχνείο του Πόζναν.

Όπως ο Αγιότατος ίσως γνωρίζει, δεν τελείωσα τις σπουδές.

Ξέρω πως ο αρχιμάστορας από την Ελλάδα είπε ότι ο άνθρωπος βλέπει μόνο τις ι δ έ ε ς, όπως τις σκιές στη σπηλιά, γυρισμένος πισώπλατα στον ήλιο. – Λοιπόν ο άνθρωπος γνωρίζει, βλέπει μόνο τις ιδέες…

Εάν ο Θεός είναι η ύπαρξη Αυτο – Σκεπτόμενος, Απόλυτο – Μυαλό, Κατανοητική – Συνείδηση, «επιστημονική σύμβαση», «επίγεια ζωή», αυτό το γέννημα – θαυμάσια ουσία ΠΑΝ – ΝΟΗΣΗΣ. Στο μυαλό δημιουργήθηκαν οι ιδέες, επιστημονικές συμβάσεις, π.χ. αστρονομία, παλαιοντολογία, ανθρωπολογία, γεωλογία, ιατρική, χημεία, φιλοσοφίες, θρησκείες – αν και τα τελευταία έπρεπε να τα βάλουμε στην αρχή.

Φαίνεται ότι ο Θεός έχει την ικανότητα μ ε τ α τ ρ ο π ή ς, μεταφέροντας τις ιδέες, επιστημονικές συμβάσεις, π.χ. σε ε ι κ ό ν ε ς, εικασίες, γνώμες, που υπόκεινται σε π ρ ο β ο λ ή αυθυπαρξίας. Έπεται η ιδία ατομική αναπλήρωση του περιεχομένου της αυθυπαρξίας – Στη χημεία υπάρχει η έννοια της υποκατάστασης (π.χ. νουκλεοφύλλωσης), δηλαδή μεταφορά συγκεκριμένων ομάδων ατόμων στην ολοκλήρωση, κι έτσι επέρχεται μια νέα ένωση. Έτσι λοιπόν οι γνώμες, οι «εικόνες», τοποθετούνται με δύναμη βούλησης και δεξιότητα του Κυρίου προς την αυθυπαρξία.

Οι ιδέες υπόκεινται σε μετατροπή (π.χ. σε εικόνες) και προβολή στην αυθυπαρξία. Στη συνειδητή κατανόηση τοποθετούνται συγκεκριμένα νοήματα ή εικασίες, που νωρίτερα τα προσχεδιάσανε μέσω της Λογικής.

Υπάρχει εδώ ένα άλλο βασικό θέμα: ο Γέρος Πλάτων πιθανώς να ήξερε ότι ο άνθρωπος υπάρχει αντικειμενικά, ανεξάρτητα. Σ’ αυτή την οπτική ο άνθρωπος δεν είναι υποκείμενο, παρά δημιουργήθηκε επίσης από τη φαντασία, και, με δύναμη βούλησης του Δημιουργού του, βάλθηκε μέσα στην Υποκατάστασή του, υπάρχει λοιπόν υποκειμενικά – σχετικά με το Θεό – και Μέσα του.

Επίσης στην «περίπτωση Ανθρώπου» ακολουθεί η προβολή της ιδέας «για τον άνθρωπο» στην Υποκατάσταση, τοποθετώντας αυτό στην Κατανοητική – συνείδηση, όπως πολλά τέτοια περιεχόμενα. Το ένα περιεχόμενο δεν είναι το ίδιο με το άλλο περιεχόμενο, η αντίληψη δεν μοιάζει με το σχέδιο, το σχέδιο δεν μοιάζει με την ευθεία σκέψη. Το Φ Α Σ Μ Α Σ Υ Ν Ε Ι Δ Η Σ Η Σ «στον ατομικό άνθρωπο» είναι τελείως λεπτό ή μπερδεμένο κι όμως διαφοροποιημένο. Μερικά περιεχόμενα είναι στέρεα πολύ βαθιά – σιγουριά, βεβαιότητα, άλλα είναι πολύ εφήμερα κι όμως μπορούν να είναι δυνατά – π.χ. επαγωγή σεξουαλικής κατάστασης, αλλιώς είναι, όταν «ο άνθρωπος ξέρει» - οτι βλέπει, αλλιώς όταν ξέρει οτι ακούει ή νιώθει.

Εμφανίζεται η αντίληψη του σ χ ε δ ί ο υ μ ε τ η σ κ λ η ρ ό τ η τα α στη συνείδηση. – Όπως έγραψα το Φ Α Σ Μ Α Σ Υ Ν Ε Ι Δ Η Σ Η Σ Λ Ο Γ Ι Κ Ο Υ στο οποίο γραμμένος είναι ο ατομικός άνθρωπος, είναι περίπλοκο, σύνθετο και διαφοροποιημένο, π.χ. στο βάθος, στην πεποίθηση, ένταση, αυτό που συνηθισμένα λένε «εγγραφή αισθήσεων».

Η Μ ε τα ά δ ο ση της ιδέας π.χ. σε εικόνες.

Και υ π ό θ ε σ η: το ίδιο και ο άνθρωπος είναι νοητική γέννηση, είναι μέση στην αυθυπαρξία – δεν είναι υποκείμενο, υπάρχει υποκείμενος για το Θ ε ό και στο Θ ε ό.

Γέρος Πλάτων – Αριστοτέλης – Καντ – Τέντσαρ.

Με χαρά τα πιο πάνω τα παρουσιάζω σε σας Αγιότατε!

(μετάφραση: Νίκος Χατζηνικολάου

επεξεργασία: Νίκος Γιαλλελής / ZofiaDambek – Giallelis)

«Αλήθεια και Αλήθεια – ΙΙ»

Υπότιτλος: «Έννοια και έννοια και ιδέα»

Ο οίκτος, το έλεος, η αγάπη είναι έννοιες που συνδέονται με τη σχέση Θεού – ανθρώπου. Μάλλον είναι «καθαρές έννοιες».

Αν ο άνθρωπος υφίσταται στον Απόλυτο Λόγο, απεικονίζεται στην Παν-διανόηση, υπάρχει στην κατανοητική Συνείδηση, δηλαδή ο άνθρωπος είναι διανοητικό ον – ομοίως και πνευματικό. Κανείς άλλος, μόνο ο Θεός γνωρίζει, πώς ο άνθρωπος δημιουργήθηκε και δημιουργείται φερ’ ειπείν κάθε δευτερόλεπτο (με μικρούς διαφορισμούς και διαφορές). Η αίσθηση οίκτου, ελέους, αγάπης στη σχέση Θεού – ανθρώπου αποτελεί βεβαίως (επιστημονική) σύμβαση. Ίσως – αν η «επίγεια πραγματικότητα» υπάρχει στην Κατανοητική – Συνείδηση – δεν μπορεί να γίνει λόγος για επιρροή του Θεού στον άνθρωπο. Ίσως δεν υπάρχει ορθολογική προϋπόθεση για συναισθήματα στη γραμμή Θεός – άνθρωπος. Ίσως ο Κύριος μεταχειρίζεται την «επίγεια πραγματικότητα» όχι μόνο εργαλειακά, ως συνήθως. Στην ιατρική π.χ. μαζί με τις γενικές εξετάσεις διενεργούνται και οι βασικές – (προς κάθε κατεύθυνση) και μετά, στο βαθμό, που χρειάζονται, εξειδικευμένες (επιπλέον). Ίσως αυτή είναι η λειτουργία (έργο) του καθαρού νου του Κυρίου. → «Ο Φαραώ και ο δούλος…» - Απρίλιος 1990.

Ο Θεός έχει το δικαίωμα να δημιουργεί φοβερά πράγματα, π.χ. το Βερντέν, το Στάλινγκραντ, την Ποντοκασπιακή Στέπα – τα οποία διαδραματίζονται μόνο εντός της «Κατανοητικής – Συνείδησης» → «Ο Γέρος Πλάτων...» Ιούνιος 1989 (Κι άλλα π.χ. λέπρα, νεοπλασίες, AIDS). – Ίσως ο Κύριος είναι καλός «ουδέ [εισίν] ώσπερ αι οδοί υμών αι οδοί μου» - και «εκ γαρ του καρπού το δένδρον γιγνώσκεται». («Θεός ζηλωτής») – Ίσως σε ορισμένες περιπτώσεις π.χ. εκδοχές – ο Ιησούς Χριστός υφίσταται στη μέγιστη προσοχή του Κυρίου, το διανοητικό έργο. Ένας θρησκευτικός ύμνος λέει, ότι η έλευση του Ιησού αναμενόταν για 4 χιλιάδες χρόνια και από την Ανάληψή Του έχουν πραγματικά περάσει 1970 επίγεια έτη. Έτσι λοιπόν αυτή η παραλλαγή περιστρέφεται (συνυφασμένη) εντός της ανθρώπινης ιστορίας αέναα (σύμφωνα με το Εβραϊκό Ημερολόγιο). Αν για τον Κύριο η αιωνιότητα είναι μόνο μια στιγμή (μοναδική τέτοια δυνατότητα) τούτο είναι αλληλένδετο με τον Κύριο – γνωρίζει τα πάντα ( - στις φωτισμένες έννοιες της αιωνιότητας και του παντός) (διότι ο Θεός γνωρίζει με βεβαιότητα τι πρόκειται να συμβεί «επί της Γης» εκ των προτέρων στον υπέρτατο βαθμό) – αποτελούν ξεκάθαρα συμπλεκόμενες εκδοχές (μαίανδροι) – ξεκάθαρα διανοητικό έργο – ίσως δεν υπάρχει χώρος για συναισθήματα. Αν ο άνθρωπος αποτελεί ιδέα προβεβλημένη και μετασχηματισμένη (π.χ. σε εικόνες) – στον «εαυτό» «ωσάν σκιές» π.χ. στις ταινίες του Κουροσάβα (π.χ. «Ο Γέρος Πλάτων…» τότε ο Κύριος και Θεός μπορεί να πράξει με τον άνθρωπο οτιδήποτε θέλει – χωρίς π.χ. το συναίσθημα της ενοχής. «Επίσης, έχει καρδιά;» - «Στον Κύριο» Μάρτιος 1982 κι ο νεανικός ενθουσιασμός «και ίσως υπερβάλλει…» - κι αυτό χωρίς ερωτηματικό – πόσα μπορεί να υπομείνει, να αντέξει κανείς. – Και καλύτερα θα ήταν αν υπήρχε ερωτηματικό.

- Δύναται να δοθεί στο άρθρο αυτό ένας επιπλέον υπότιτλος: «Για τον Κύριο – ΙΙ».

- Όπως η Αγιότητά Σας γνωρίζει, τίποτα νεότερο δεν υπάρχει στο κείμενο αυτό («Για τον Κύριο…» - ’82, «Ο Γέρος Πλάτων…» - ’89, «Ο Φαραώ και ο δούλος…» - ’90).

- Όμως τα (ως άνω) περιεχόμενα χρειάζεται να διατυπωθούν.

Γράφτηκε στο Πόζναν, στις 26 Φεβρουαρίου 1999

Ανδρέας Ιωσήφ Ιωάννης

Τέντσαρ

(Μετάφραση: Νίκος Γιαλλελής, ZofiaDambek – Giallelis)

Αντρέας Τέντσαρ

Πόζναν, 03.08.1991

«Αλήθεια και αλήθεια»

- Στην «επίγεια πραγματικότητα» οι αντικειμενικές αλήθειες – «για τον άνθρωπο» ίσως είναι λίγες. Βέβαιη αλήθεια – αντικειμενική – είναι το γεγονός της ύπαρξης του Θεού.

- Έχοντας υπόψη χωρία από το ποίημα «Για το Θεό» και το πεζό «Ο Γέρος Πλάτων…», μπορεί να αποδειχθεί ότι ο Θεός υπάρχει ανεξάρτητα από τον άνθρωπο – που σημαίνει ότι μπορούμε να σκεφτούμε το Θεό χωρίς τον άνθρωπο…

Αντικειμενική αλήθεια είναι η ικανότητα του Κυρίου να σκέφτεται – η αναγκαιότητα της διανοητικής διαδικασίας – ή του βαθμού συνειδητοποίησης ( στον Κύριο). Η αντικειμενική και συγχρόνως υποκειμενική αλήθεια προς το Θεό φαίνεται να είναι χαρακτηριστικό του Κυρίου – π.χ. το γεγονός και η ικανότητα προβολής των ιδεών, όπως π.χ. εικόνες και εικαστικές συλλήψεις «τοποθετημένες» στον Εαυτό (του Κυρίου) – δηλαδή εκεί όπου «διαδραματίζεται» η «επίγεια πραγματικότητα». – Παρόμοια προς αυτήν την κατηγορία μπορεί υποθετικά να συσχετιστεί, θέσει, η «ψυχή του Κυρίου» με το ερυθρό χρώμα. – πόλεμοι, σφαγές, χειρουργικές επεμβάσεις, η φυσιολογία της γυναίκας…

- Η Βίβλος το λέει ξεκάθαρα, ότι: αυτό του Θεού του α ρ έ σ ε ι …

Ολόκληρο το φάσμα των γνωστών καλλιτεχνικών επιτευγμάτων είναι π.χ.: με την κατασκευή της «Κιβωτού της Διαθήκης» - είναι ομορφιά, τέχνη και τεχνική – τεχνική τελειότητα δημιουργίας των λεπτομερειών της Κιβωτού.

- Στον «Φαραώ και το Δούλο» διαβάζουμε: το μέγεθος της διανοητικής ικανότητας του Κυρίου, η διανοητική ικανότητά Του, διατυπωμένη σε πλήθος ανθρώπων, στα επιτεύγματα της Επιστήμης και της Τέχνης που εναλλάσσονται…

- Έως τώρα έγραψα κυρίως για την Τέχνη. Όμως υπάρχουν κι άλλα πεδία: τα Μαθηματικά, η Φυσική, η Τεχνολογία, που όπως είπαμε διαπλέκονται με την Τέχνη – π.χ. η Χημεία. Οι θετικές επιστήμες με τη βοήθεια των Μαθηματικών δείχνουν τα φυσικά φαινόμενα σε μοντέλα με μαθηματικά διατυπωμένους κανόνες που επαναλαμβάνονται. – Ξεκινώντας από τα «ψυχρότερα πεδία της Φυσικής» π.χ. τα θερμικά μοντέλα του P. Debye ως του αστρικούς χώρους και τα κβάζαρ, από το μέγεθος της «σταθεράς του Πλανκ», ή το «λόγο της διαλυτότητας» (π.χ. HgS) – ως τις αστρικές αποστάσεις (σε έτη φωτός) – βλέπουμε ότι δεν υπάρχουν ελάχιστοι ή μέγιστοι αριθμοί – φανταζόμαστε να προκύπτουν συνεχώς αριθμοί μεγαλύτεροι ή μικρότεροι ως προς την τιμή «1» από τους προηγούμενους – επ’ άπειρον.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η Χημεία, όπου οι «ιδιαιτερότητες» των στοιχείων είναι συνδεδεμένες με π.χ. την κλασική ποιοτική ανάλυση με το χρώμα των χημικών ενώσεων: π.χ. το θειοκυανικό του σιδήρου Fe(SCN)3 θειοκυανικό Fe+3, σουλφίδια κασσίτερου, αντιμονίου, βισμουθίου (χρώματα), κι αυτά διατυπωμένα σε μαθηματικές εξισώσεις.... (μαθηματικά μοντέλα δομής του ατόμου, ολοκληρωμένες καταγραφές χημικών αντιδράσεων, στερεοσκοπία και δομή στερεών σωμάτων – και χαρακτηριστικά τους).

- Με τη βοήθεια υπολογιστών κατασκευάστηκαν μαθηματικά μοντέλα «φαινομένων στον πυρήνα των ατόμων» και υπολογισμού της τροχιάς των διαστημικών πτήσεων: π.χ. του μη επανδρωμένου „Pioneer” ή επανδρωμένων π.χ. του Άρμστρονγκ στη Σελήνη. – «τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τέχνης και η διαπλοκή τους...» – στον Κύριο.

Η κλασική επιστήμη που βασίζεται στην «άγνοια» είναι η ιατρική.

Η αντιμετώπιση των συμπτωμάτων αποτελεί την κλασική μεθοδολογία, όμως – με χρήση ή χωρίς των ψηφιακών συσκευών (τομογραφίες, ηχο- καρδιογραφήματα κ.τ.ό.) – όλα αγγίζουν τη σ υ ν ε ί δ η σ η (θα έλεγα την ανθρώπινη). Στο τέλος ο Κύριος δημιουργεί ένα βαθμό συνείδησης, πράγμα που βεβαιώνει ή δηλώνει ότι η δεδομένη κατάσταση είναι ορθή, σύμφωνα με τις αρχές (της ιατρικής). – επιπλέον όμως – π.χ. στην ψυχιατρική, προκύπτουν οι λεγόμενες παράπλευρες αντιδράσεις, δηλαδή τα θαύματα.

Η αλήθεια υπάρχει σε επιστημονικά πεδία όπως το Δίκαιο. Αν οι καταθέσεις 2 ή 3 μαρτύρων επιβεβαιώνουν τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν, λέμε ότι λένε τη αλήθεια.

Οι επιστημονικές συμβάσεις που βασίζονται στη σκέψη ή την α ν ά λ υ σ η σ υ ν ε ί δ η σ η ς του Κυρίου – κατασταλάζουν στην αυθυπαρξία το εαυτού ως «επίγεια ζωή». Αυτό δεν υπήρχε από την αρχή – λιγότερο από έξι χιλιάδες χρόνια, διότι το μέγεθος, το πλήθος, η ποικιλία, η πολυπλοκότητα («διαπλέκονται») δεν είναι προφανή «για» και «από» την πλειονότητα των ανθρώπων...

- Μπορούμε να σημειώσουμε ότι η «επίγεια ζωή» πιθανότατα είναι προετοιμασμένη «ψηλά» από τον Κύριο και ότι ίσως «εδώ πάνω στη Γη» όλα είναι 100% apriori. Αυτή η θέση αποδεικνύει λογική ανάλυση σε μια προσπάθεια σύλληψης της παντοδυναμίας.

- Έτσι λοιπόν, για το ζήτημα της αλήθειας θα μιλούσα ως εξής:

- υπάρχουν η αντικειμενική και η υποκειμενική αλήθεια.

- αντικειμενική είναι αυτή που αναφέρεται στην ύπαρξη και τα χαρακτηριστικά του Κυρίου – εν μέρει.

- μερικώς σχετιζόμενες με τα χαρακτηριστικά του Κυρίου και την «επίγεια πραγματικότητα» - αυτή η επίγεια ζωή και οι επιστημονικές συμβάσεις δημιουργημένες από τον Κύριο. – είναι οι αλήθειες οι υποκειμενικές, βασιζόμενες κι αυτές στο σχήμα: υπόθεση – θέση: εάν κάτι υφίσταται, αυτό συμβαίνει. – κάθε πεδίο της ζωής, της επιστήμης, της τεχνολογίας έχει τα δικά του μυστήρια – ετοιμασμένα ψηλά από και στον Κύριο – με τα οποία κατευθύνεται.

- Αν ο άνθρωπος δεν υποφέρει (επί μακρόν), μπορεί σαν τον Ιερό Αυγουστίνο να θαυμάσει το Έργο του Κυρίου.

Μπορούμε να σημειώσουμε ότι είναι άγνωστο, αν ο Κύριος υπήρχε πάντοτε και οι διαδικασίες: είτε διανοητικές, είτε Μεγα- ή Πανσυνειδησιακές υπήρχαν πάντα, αν είχαν μια αφετηρία...

Αληθινή είναι μάλλον μια θέση διατυπωμένη από τον Ιμάνουελ Καντ, ότι «υφίσταται εξέλιξη».

Ανδρέας Ιωσήφ Ιωάννης Τέντσαρ

(Μετάφραση: Νίκος Γιαλλελής, ZofiaDambek – Giallelis)