Prawda a prawda II (grecki)

«Αλήθεια και Αλήθεια – ΙΙ»

Υπότιτλος: «Έννοια και έννοια και ιδέα»

Ο οίκτος, το έλεος, η αγάπη είναι έννοιες που συνδέονται με τη σχέση Θεού – ανθρώπου. Μάλλον είναι «καθαρές έννοιες».

Αν ο άνθρωπος υφίσταται στον Απόλυτο Λόγο, απεικονίζεται στην Παν-διανόηση, υπάρχει στην κατανοητική Συνείδηση, δηλαδή ο άνθρωπος είναι διανοητικό ον – ομοίως και πνευματικό. Κανείς άλλος, μόνο ο Θεός γνωρίζει, πώς ο άνθρωπος δημιουργήθηκε και δημιουργείται φερ’ ειπείν κάθε δευτερόλεπτο (με μικρούς διαφορισμούς και διαφορές). Η αίσθηση οίκτου, ελέους, αγάπης στη σχέση Θεού – ανθρώπου αποτελεί βεβαίως (επιστημονική) σύμβαση. Ίσως – αν η «επίγεια πραγματικότητα» υπάρχει στην Κατανοητική – Συνείδηση – δεν μπορεί να γίνει λόγος για επιρροή του Θεού στον άνθρωπο. Ίσως δεν υπάρχει ορθολογική προϋπόθεση για συναισθήματα στη γραμμή Θεός – άνθρωπος. Ίσως ο Κύριος μεταχειρίζεται την «επίγεια πραγματικότητα» όχι μόνο εργαλειακά, ως συνήθως. Στην ιατρική π.χ. μαζί με τις γενικές εξετάσεις διενεργούνται και οι βασικές – (προς κάθε κατεύθυνση) και μετά, στο βαθμό, που χρειάζονται, εξειδικευμένες (επιπλέον). Ίσως αυτή είναι η λειτουργία (έργο) του καθαρού νου του Κυρίου. → «Ο Φαραώ και ο δούλος…» - Απρίλιος 1990.

Ο Θεός έχει το δικαίωμα να δημιουργεί φοβερά πράγματα, π.χ. το Βερντέν, το Στάλινγκραντ, την Ποντοκασπιακή Στέπα – τα οποία διαδραματίζονται μόνο εντός της «Κατανοητικής – Συνείδησης» → «Ο Γέρος Πλάτων...» Ιούνιος 1989 (Κι άλλα π.χ. λέπρα, νεοπλασίες, AIDS). – Ίσως ο Κύριος είναι καλός «ουδέ [εισίν] ώσπερ αι οδοί υμών αι οδοί μου» - και «εκ γαρ του καρπού το δένδρον γιγνώσκεται». («Θεός ζηλωτής») – Ίσως σε ορισμένες περιπτώσεις π.χ. εκδοχές – ο Ιησούς Χριστός υφίσταται στη μέγιστη προσοχή του Κυρίου, το διανοητικό έργο. Ένας θρησκευτικός ύμνος λέει, ότι η έλευση του Ιησού αναμενόταν για 4 χιλιάδες χρόνια και από την Ανάληψή Του έχουν πραγματικά περάσει 1970 επίγεια έτη. Έτσι λοιπόν αυτή η παραλλαγή περιστρέφεται (συνυφασμένη) εντός της ανθρώπινης ιστορίας αέναα (σύμφωνα με το Εβραϊκό Ημερολόγιο). Αν για τον Κύριο η αιωνιότητα είναι μόνο μια στιγμή (μοναδική τέτοια δυνατότητα) τούτο είναι αλληλένδετο με τον Κύριο – γνωρίζει τα πάντα ( - στις φωτισμένες έννοιες της αιωνιότητας και του παντός) (διότι ο Θεός γνωρίζει με βεβαιότητα τι πρόκειται να συμβεί «επί της Γης» εκ των προτέρων στον υπέρτατο βαθμό) – αποτελούν ξεκάθαρα συμπλεκόμενες εκδοχές (μαίανδροι) – ξεκάθαρα διανοητικό έργο – ίσως δεν υπάρχει χώρος για συναισθήματα. Αν ο άνθρωπος αποτελεί ιδέα προβεβλημένη και μετασχηματισμένη (π.χ. σε εικόνες) – στον «εαυτό» «ωσάν σκιές» π.χ. στις ταινίες του Κουροσάβα (π.χ. «Ο Γέρος Πλάτων…» τότε ο Κύριος και Θεός μπορεί να πράξει με τον άνθρωπο οτιδήποτε θέλει – χωρίς π.χ. το συναίσθημα της ενοχής. «Επίσης, έχει καρδιά;» - «Στον Κύριο» Μάρτιος 1982 κι ο νεανικός ενθουσιασμός «και ίσως υπερβάλλει…» - κι αυτό χωρίς ερωτηματικό – πόσα μπορεί να υπομείνει, να αντέξει κανείς. – Και καλύτερα θα ήταν αν υπήρχε ερωτηματικό.

- Δύναται να δοθεί στο άρθρο αυτό ένας επιπλέον υπότιτλος: «Για τον Κύριο – ΙΙ».

- Όπως η Αγιότητά Σας γνωρίζει, τίποτα νεότερο δεν υπάρχει στο κείμενο αυτό («Για τον Κύριο…» - ’82, «Ο Γέρος Πλάτων…» - ’89, «Ο Φαραώ και ο δούλος…» - ’90).

- Όμως τα (ως άνω) περιεχόμενα χρειάζεται να διατυπωθούν.

Γράφτηκε στο Πόζναν, στις 26 Φεβρουαρίου 1999

Ανδρέας Ιωσήφ Ιωάννης

Τέντσαρ

(Μετάφραση: Νίκος Γιαλλελής, ZofiaDambek – Giallelis)